کلاس اول خواندیم ” آن مرد در باران آمد ” …

اکنون می فهمیم تا آن مرد نیاید باران نخواهد آمد …

چه انتظار عجيبي! تو بين منتظران هم، عزيز من، چه غريبي!

عجيب تر كه چه آسان، نبودنت شده عادت، چه بي خيال نشستيم

نه كوششي نه وفايي

فقط نشسته و گفتيم: خدا كند كه بيايي ...!

شايد آن روز كه سهراب نوشت: تا شقايق هست زندگي بايد كرد.

خبري از دل پر درد گل ياس نداشت.

بايد اين طور نوشت: چه شقايق باشد، چه گل پيچك و ياس،‌ جاي يك گل خاليست،

تا نيايد مهدي، زندگي دشوار است.....

شب نيست كه آهم به ثريا نرسد

 از چشم ترم آب به دريا نرسد

 مي‌ميرم از اين لحظه كه آيا روزي

 ديدار به ديدار رسد يا نرسد.

هنوزم انتظارو انتظار است // هنوزم دل به سینه بی قرار است

هنوزم خواب میبینم به شبها // همان مردی که بر اسبی سوار است

همان مردی که جمعه آید روزی // و این پایان خوب انتظار است

ـ تك سوار غربت آدينه‌ها / مانده تنها در ميان سينه‌ها

ـ زپرده برون آي دلم غرق تمناست

تقصير دلم نيست تماشاي تو زيباست.

هيچ سنگي سنگ صبورت نشود/ تنها تكيه بر كعبه بزن كعبه تحمل دارد.

ـ امان از آن زماني كه بيافتد

به روي نامه‌اي چشمان مهدي

دلش مي‌گيرد و با چشم گريان

بگويد: اين هم از ياران مهدي

اگر به ديدن يوسف بريده شد انگشت

جمال يوسف زهرا هزار يوسف كشت

اگر با آمدن آفتاب از خواب بيدار شويم، نمازمان قضاست!

- وعده‏ ديدار نزديک است ‏ياران مژده باد روز وصلش مي‏رسد، ايام هجران مي‏رود

- دامن پر از ستاره كنم شب ز اشك چشم چون بنگرم به ماه و كنم ياد روي تو

كوري اگر ز عيسي چشمش بشد سلامت بر جمله درد عالم مهدي بود شفايي

خدا کند که مرا با خدا کنی آقا !

ز قید و بند معاصی رها کنی آقا !

دعای ما به در بسته می خورد ، ای کاش !

خودت برای ظهورت دعا کنی آقا!

دارد زمان آمدنت دير مي شود ...

دارد جوان سينه زنت پير مي شود ...

تقصير گريه هاي غريبانه شماست ...

دنيا غروب جمعه چه دلگير مي شود...